Ólafsdrápa.
Erfidrápa Ólafs Tryggvasonar.
Hallfreðr Óttarsson vandræðaskáld.

1.
Flugþverrir nam fyrri
frægr aldrigi vægja,
heldr lét hölða skyldir
hugrekki sér þekkja.

2.
Geta skal máls, þesser mæla
menn at vápna sennu
dólga fangs við drengi
dáðöflgan bör kváðu;
baða hertryggðar hyggja
hnekkir sína rekka
[þess lifa þjóðar sessa
þróttar orð] á flótta.

3.
Þar hykk víst til mjök mistu
[mörg kom drótt á flótta]
gram, þanns gunni framði,
gengis þrœnzkra drengja;
nœfr vá einn við jöfra
allvaldr tváa snjalla
[frægt er til slíks at segja
síðar] ok jarl enn þriðja.

4.
Hept var lítt [á lopti
liðu örvar framm görva]
brodda flaug, áðr bauga
brjótendr skyti spjótum;
orð var hitt, at harðast,
hvarkunnr, fyr lög sunnan,
mest, í malma gnaustan
minn dróttinn fram sótti.

5.
Sótti herr, þar er hætti,
hundmargr drasil sunda,
en hjalmsprotum hilmir
harðfengr Dönum varði;
fellu þar með þolli
þeim skævaðar geima
[mein hlaut ek af því] mínir
[meir] hollvinir fleiri.

6.
Herskerðir klauf harðan
[hann gekk reiðr of skeiðar]
svarðar stofn með sverði
sunnr eldviðum gunnar;
kunni gramr at gunni
[gunnþings járnmunnum
margr lá heggr of höggvinn]
holbarkar rá sarka.

7.
Varð of Vinða myrði
vígskýs [en þat lýsik]
ramr und randar himni
rymr [knáttu spjör glymja];
hirðir stózk með fjölð seggja
víðis veltireiðar
varghollr þrimu marga.

8.
Upp sögðu lög [lagðisk
líf skjótt firum] hlífa,
gnóg til gumna feigðar,
gölkn [við randar bölku].

9.
Leitt hykk Leifa brautar
lognárungum váru
geirs við gumna stjóra
geigurþing at eiga,
þá er fákhlaðendr frœknir
farligs at vin jarla
húfs með hamri þœfðar
hringskyrtur framm gingu.

10.
Eigi látask ýtar
enn, þeir er víðast nenna,
fremra mann of finna
folkreifum Áleifi.

11.
Firðisk vætr, sá er varði
við lönd, Breta stríðir
bleyði firðr við bráðan
bekkdóm Heðins rekka;
hann lét of sök sanna,
sverðjalmr óx þar, verða,
[skilit frá ek] fyr skylja,
skóð mörg roðin blóði.

12.
Hverr var hræddr við örvan
hugdyggvan son Tyggva
[óðusk malmþings meiðar]
maðr und sólar jaðri.

13.
Sukku niðr af Naðri
[naddfár] í böð sárir
[baugs gerðut við vægjask]
verkendr Heðins serkjar;
vanr mun Ormr, þótt Ormi
alldýr konungr stýri,
hvars skríðr með lið lýða,
lengi slíkra drengja.

14.
Myndi lung at langa
[láðíks] und gram ríkum
[blóð kom á þröm þíðan]
þjóð varliga hrjóða,
meðan ítrs vinir áttu
innan borðs [at morði
sú gerðisk vel] varða
[verðung] jöfurs sverðum.

15.
Gott er görva at frétta
[gunnr óx fyr haf sunnan,
sverð bitu feigra fyrða
fjörrönn] at því mönnum,
hvern rakkligast rekka
randláðs viðir kváðu
[Surts ættar vink sléttan
sylg] Áleifi fylgja.

16.
Ógrœðir sá auðan
armgrjóts Trana fljóta
[hann rauð geir at gunni
glaðr] ok báða Naðra,
áðr hjaldrþorinn heldi
hugframr ór böð ramri
snotr af snœris vitni
sunds Þórketill undan.

17.
Harðgörvan lét hjörvi
Holms verða Týr sverða
vind á víðu sundi
vígþey Heðins meyjar;
áðr en Ormi næði
Eirekr eða hlut meira,
mörg óð bitr í blóði
benkneif fyr Áleifi.

18.
Ítrfermðum réð Ormi
orðsæll jöfurr norðan
[snörp varð at þat sverða
snót] Eireki á móti,
en húfjöfnum henir
hlýrs þeim gota stýrði
[áðr óx of gram góðan
gunnr] Hákonar sunnan.

19.
Norðr- eru öll of orðin
auð -lönd at gram dauðan.
Allr glepsk friðr af falli
flugstyggs sonar Tryggva.

20.
Veit ek-at hitt, hvárt Heita
hungrdeyfi skalk leyfa
dynsæðinga dauðan
dýrbliks eða þó kvikvan,
alls sannliga segja
[sárr mun gramr at hváru,
hætt er til hans at frétta]
hvárt tveggja mér seggir.

21.
Sagðr var mér, né meira
munuma stríð of bíða,
lýðum firðr ok láði
landvörðr fyr sæ handan;
væri oss, þótt ærir
elds þeim svikum beldi,
heilalíkn, ef, hauka
háklifs, jöfurr lifði.

22.
Sá var árr, of ævi,
oddbragðs, er þat sagði,
at lofða gramr lifði,
læstyggs sonar Tryggva;
vera kveðr öld ór éli
Áleif kominn stála,
[menn geta máli sönnu]
[mjök] er verr an svá [ferri].

23.
Mundut þess, er Þrœnda
þróttharðan gram sótti,
frák, með liði lýða
landherr, þar sköp verða,
at mundjökuls myndi
margdýrr koma rýrir
[geta þykkjat mér gotnar
glíkligs] ór styr slíkkum.

24.
Enn segir auðar kenni
austr ór malma gnaustan
seggr frá sárum tyggja
sumr eða braut of kumnum;
nú er sannfregit sunnan
siklings ór styr miklum
[kanka mart við manna]
morð [veifanar orði].

25.
Norðmanna hykk nenninn
[nú er þengill framm genginn,
dýrr hné dróttar stjóri]
dróttin und lok sóttan;
grams dauði brá gœði
góðs ófárar þjóðar.
Allr glepsk friðr af falli
flugstyggs sonar Tryggva.

26.
Hlautk þanns œztr var einna
[ek sanna þat] manna
und niðbyrði Norðra
norðr goðföður orðinn.

27.
Ilt var þat er ulfa sultar,
opt, þverri stóðk ferri,
mest þar er malmar brustu,
mein, þótt smátt sé und einum;
skiliðr em ek við skylja,
skalmöld hefr því valdit;
vætta virða dróttins
vil er mest ok dul flestum.

28.
Hef ek, þanns hverjum jöfri
heiptfíknum varð ríkri
und niðbyrði Norðra
norðr, goðföður orðinn;
bíðr mun ek þess, er breiðan
barðmána vann skarðan,
margaukanda mækis
móts aldrigi bótir.

29.
Fyrr mun heimr ok himnar,
hugreifum Áleifi,
[hann var menskra manna
mest gótt] í tvau bresta,
áðr en, glíkr at góðu,
gœðingr myni fœðask;
kœns hafi Kristr enn hreini
konungs önd ofar löndum.