Austrfararvísur.
Sighvatr
Þórðarson
1.
Hugstóra biðk heyra
hressfærs jöfurs [þessar]
þolðak vás hvé [vísur]
verðung [of för gerðak];
sendr var ek upp af öndrum
austr [svafk fátt] í hausti
til Svíþjóðar [síðan]
svanvangs í för langa.
2.
Létk til Eiðs, þvít óðumk
aptrhvarf, dreginn karfa
[vér stiltum svá] valtan
vátr [til glæps á báti];
taki hlægiskip hauga
herr; sákat far verra;
létk til húms á hrúti
hætt; fór betr en vættak.
3.
Var-a fýst, er rannk rastir
reiðr of skóg frá Eiðum
[menn of veit, at mættum
meini] tolf ok eina;
hykka fót án flekkum
[fell sár á il hvára]
hvast gengum þó þingat
þann dag, konungs mönnum.
4.
Réðk til Hofs at hæfa;
hurð var aptr, en ek spurðumk
[inn settak nef nenninn]
niðrlútr fyrir útan;
orð gatk fæst af fyrðum,
[flögð baðk] en þau sögðu,
hnekðumk heiðnir rekkar,
heilagt [við þau deila].
5.
Gakk-at inn, kvað ekkja,
armi drengr, en lengra;
hræðumk ek við Óðins
[erum heiðin vér] reiði;
rýgr kvazk inni eiga
óþekk sús mér hnekði
alfa blót sem ulfi
ótvín í bæ sínum.
6.
Nú hafa hnekt, þeir er hnakka
[heinflets] við, mér, settu
[þeygi bella þollar]
þrír samnafnar [tíri];
þó séumk hitt, at hlæðir
hafskíðs myni síðan
út hverr er Ölvir heitir,
alls mest, reka gesti.
7.
Fórk at finna böru
[fríðs vættak mér] síðan
brjót, þanns bragnar létu,
bliks, vildastan miklu;
grefs leit við mér gætir
gerstr; þá er illr inn versti
[lítt reiðik þó lýða
löst] ef sjá er inn bezti.
8.
Mista ek fyr austan
Eiðaskóg á leiðu
Östu bús, er æstak
ókristinn hal vistar;
ríks fanka son Saxa;
saðr var engr fyrir þaðra
[út var ek eitt kveld heitinn]
inni [fjórum sinnum].
9.
Kátr var ek opt, þá er úti
örðigt veðr á fjörðum
vísa segl, í vási,
vindblásit skóf Strinda;
hestr óð kafs at kostum
[kilir ristu men Lista]
út þar er eisa létum
undan skeiðr at sundi.
10.
Snjalls létum skip skolla
skjöldungs við ey tjölduð
fyr ágætu úti
öndvert sumar landi;
en í haust, þar er hestar
hagþorns á mó sporna
[ték ýmissar] Ekkils,
[íðir] hlýtk at ríða.
11.
Jór rinnr aptanskæru
allsvangr götur langar,
völl kná hófr, til hallar,
[höfum lítinn dag] slíta;
nú er þat er blakkr of bekki
berr mik Dönum ferri,
fákr laust drengs í díki
[dægr mætask nú] fæti.
12.
Út munu ekkjur líta,
allsnúðula, prúðar
- fljóð séa reyk - hvar ríðum
Rögnvalds í bý gögnum;
keyrum hross, svát heyri
harða langt, at garði,
hesta rös ór húsum
hugsvinn kona innan.
13.
Átt hafa sér, þeir er sóttu
sendimenn fyr hendi
Sygna grams, með sagnir
siklinga, för mikla;
spörðumk fæst, en fyrða
föng eru stór við göngu;
vörðr réð nýtr því er norðan
Nóregs þinig fórum.
14.
Drjúggenginn var drengjum
[drengr magnar lof þengils]
austr til jöfra þrýstis
Eiðaskógr á leiðu;
skyldit mér, áðr mildan
minn dróttin komk finna,
hlunns af hilmis runnum
hnekt dýrloga bekkjar.
15.
Oss hafa augu þessi
íslenzk, kona , vísat
brattan stíg at baugi
björtum langt in svörtu;
sjá hefr, mjöð-Nanna, manni
mínn ókunnar þínum
fótr á fornar brautir
fulldrengila gengit.
16.
Búa hilmis sal hjálmim
hirðmenn, þeir er svan grenna
[hér sék] bens, ok brynjum
[beggja kost á veggjum],
þvíat ungr konungr engi
[ygglaust er þat] dyggra
húsbúnaði á hrósa;
höll er dýr með öllu.
17.
Létk við yðr, er ítran,
Áleifr, hugaz-mölum
rétt, er ríkan hittak
Rögnvald, konungr, haldit;
deildak mól ins milda,
malma vörðr, í görðum
harða mörg, né heyrðak,
heiðmanns, tölur greiðri.
18.
Þik bað, sólar sökkvir,
sínn halda vel, Rínar,
hvern, er hingat árnar,
húskarl nefi jarla,
en hverr er austr vill sinna
[jafnvist er þat] Lista
þengill, þinna drengja
þar á hald und Rögnvaldi.
19.
Folk réð of sik, fylkir,
flest er ek kom vestan,
ætt sem áðr of hvatti
Eiríks svika þeira;
enn þvít jarla frænda,
eins, þá er tókt af Sveini,
yðr kveðk jörð, er náðuð
Ulfs bróður-lið stóðusk.
20.
Sonr lét Ulfs meðal ykkar,
Áleifr, tekit málum
þett fengum svör, sátta
[sakar leggið it] beggja;
þér lét, þjófa rýrir,
þær sem engar væri
riptar reknar heiptir,
Rögnvaldr gefit, aldar.
21.
Fast skalt, ríkr, við ríkan
Rögnvald, konungr, halda,
hann er þýðr at þinni
þörf nátt ok dag, sóttum;
þann veitk, þinga kennir,
þik beztan vin miklu
á austrvega eiga
alt með grænu salti.