Oddrun-gråten

Heidrek het ein konge. Dotter hans het Borgny. Vilmund var ein, som var elskaren hennar. Ho kunde ikkje få født barnet sitt, fyrr Oddrun kom der, syster til Atle. Gunnar Gjukeson hadde vori elskaren hennar. Um denne soga er det kvedi her.

Høyrde eg sagt

i sogur forne

ei møy det kom

frå Mornaland.

Ingen på jord

evlde dette:

Heidreks dotter

hjelp å gjeva.

Oddrun det frette,

Atles syster,

at såre sotti

sette ho hardt.

I stallen treiv ho

skjote gangaren,

og ho sâlen

på svarten lagde.

På hesten ho fór

yver flate moar,

ved høge halli

heiv ho seg av,

strauk der sâlen

av svangan hest,

gjekk so heile

halli til endes,

og ho dei ordi

aller fyrst kvad:

«Kva er på ferd?

kva frettest av nytt

um hendingar her

i Huna-landom?»

TERNA kvad:

«Her ligg Borgny

broti av verk,

vena di, Oddrun,

som ventar di hjelp.»

ODDRUN kvad:

«Kven hev valda

vondt åt møyi?

Korleis kom Borghild

so brått fram i dette?»

TERNA kvad:

«Vilmund heiter

venen hennar,

som varme blæja

breidde for møyi

dult for fâren

i fem heile vetrar.»

Det vart ikkje meir

mælt um dette.

Ved knei til møyi

ho mild seg stelte.

Rikt gol Oddrun,

ramt gol Oddrun,

beiske galdrar

for Borgny kvad ho.

Våk og vækje

vart då fødde;

tvo blide born fekk

banen til Hogne.

Sjuke moder

mæle fekk att

og aller fyrst desse

ordi ho kvad:

«So deg hjelpe

holle vette,

Frigg og Frøya

og fleire gudar,

du som Borgny berga

frå brå-dauden.»

10.

ODDRUN kvad:

«Det var ikkje dette

som dreiv meg til hjelp

at verd du vøre

vårkunn av meg.

Eg hev det lova

og laut det halde

allstad hjelpe

når um det trongst.»

11.

BORGNY kvad:

«Ør er du, Oddrun,

og utan vit,

kor kann du koma

med so kaldlege ord?

Fots-føte eg

fylgt deg hev,

som um born til brødrar

me båe vøre.»

12.

ODDRUN kvad:

«Vel eg minnest

det du mælte um kveld,

då eg med Gunnar

gav meg i lag.

Slikt, du sae,

skulde ’kje hende

andre møyar

enn meg einast.»

13.

Sette ho seg

sorgtunge kvende,

tok til å tala

um tregefullt liv:

14.

«Fostra vart eg

i fyrste-salar;

fagnad eg fekk

av dei fremste menn;

i glede og gaman

godt eg unte,

i fem sæle år,

fyrr far min døydde.

15.

Siste ordet

han sa var dette,

då kongen fór burt

til kvila den siste:

dei skulde gull

gjeva åt meg

og gifte meg sudpå

med Grimhild-sonen.

16.

Brynhild fekk bera

brynje og hjelm,

han sa at skjoldmøy

skulde ho vera,

ypparste dros

i allom heimen,

drustaste møy,

um so meisteren vilde.

17.

Med Brynhild i buret

breidde veven,

ho hadde lydar

og land under seg.

Det duna i hei

og heilt upp i sky,

då Fåvnes bane

til borgi kom fram.

18.

Slag vart slegi

med sverd det velske,

so borgi brotna

som Brynhild åtte.

Men ikkje lenge

det leid etter dette,

fyrr alle velur

ho visste fullvel.

19.

Ho var hardsett

til hemn å taka,

det fekk me riklegt

røyne alle.

Gjetord um dette

gjeng rundt verdi,

at saman med Sigurd

ho søkte dauden.

20.

Men Gunnar han fekk

godviljen min,

eg gav meg burt

i Brynhild sin stad.

21.

Atle dei baud

baugar raude

store bøter

skulde bror min få.

Femtan bøar

baud dei for meg,

ei kløv av Granes

gull dei han baud.

22.

Men Atle sae

at aldri tok han

gåvur for meg

av Gjuke-sonen.

Men ikkje me makta

mot elsken stande,

mitt hovud halla

honom imot.

23.

Det mælte mange

av mine frendar

dei hadde til saman

set oss båe.

Men Atle meinte

eg munde vera

fri for lyte

og last i dette.

24.

Men trygg seg segja

i slikt kann ingen,

når elsken øser

og ører hugen.

25.

Sine sveinar

sende Atle

ut på spæjing

i skogen myrke.

Å, aldri skulde

dei set oss dera,

når arm i arm

me uneleg låg.

26.

Raude baugar

baud me dei,

at dei ikkje um det

til Atle tala;

men dei hasta

og heim seg skunda,

og alt dei ubljugt

Atle fortalde.

27.

Men for Gudrun

gøymde dei alt,

det som helst hadde høvt

for henne å vita.

28.

Det glumde og glamra

av gullskodde hestar,

då Gjukes søner

til garden reid fram.

Hjarta dei ut

or Hogne då skar,

men i ormegarden

den andre vart hivd.

29.

Endå ein gong til Geirmund

gjengi var eg,

bjor for buggen

å bryggje eg skulde.

Då byrja han høgt

på harpa låte,

hjelp han vona

av vena si.

30.

Det lyddest so vel

frå Lesøyi inn,

kor såre suter

frå strengom let,

då bad eg ternune

bu seg til,

eg vilde freiste

fyrsten å berge.

31.

Skjott me siglde

sundet yver,

til me øygde

Atle-garden.

32.

Kom der kona

krekande fram,

mor til Atle,

gjev morkna ho var!

Tonni ho grov

inn i Gunnars hjarta.

No ingen kunde

kulten berge.

33.

Eg må deg segja,

strålande viv,

det underlegt er

at eg etter kann leva.

Som mitt eige liv

elska eg han,

sverd-svingaren,

sterke kjempa.

34.

Du sat og lydde,

med eg sae ifrå

um all lagnad ill

som oss hev råka.

I lengt og kjærleik

me livet vårt hev.»

Hermed endar Oddrun-gråten.